Het is drie uur 's middags, het is warm voor de tijd van het jaar. De zon werpt een waterig zonnetje over de daken. Ik moest er maar eens uit. Da's goed voor den mens, nietwaar. En wie anders dan ik zelf kan bepalen wat te doen. Of te laten. Buiten zijn meer wandelaars, joggers, fietsers. Sommigen groeten terug. Anderen racen voorbij in hun eigen wereld.

Het is inmiddels vijf uur. Ik werp een snelle blik op de post. Een kerstkaartje van mijn tantes en een verre neef, papieren van de nieuwe bankrekening. -iets met goede voornemens-. Ik warm de restjes van gister op in de oven. Dat deed ik gister met de overblijfselen van de dag er voor. Zie daar de voordelen van een single. Om de dag van morgen niet opnieuw kliekjesdag te laten zijn, nodigde ik twee vrijgezelle vrienden uit. Maar die zijn, hoe kan het ook anders, onderweg naar familie.

Glimlachend bedenk ik hoe deze site al weken van te voren vol stond met tips om de kerst aangenaam te verpozen. Plannen is nooit mijn sterkste eigenschap geweest. Ook had ik niet voorzien dat mijn lief vorige week boos mijn huis uit zou lopen. Net op het moment dat ik boontjes zat te doppen. Maar laat ik nu niet de zielepiet uit gaan hangen. Ik was die avond ook niet aardig. Hoewel ik me niet kon vinden in zijn beschuldiging dat ik hem een lul zou vinden.

Het is nu zeven uur. Ik kruip achter de laptop. Het tabblad naar de luchtvaart maatschappij staat nog open. Al weken. Wellicht zocht ik eerder zelf al een vlucht uit de knipperlichtrelatie. Letterlijk. Nu zit ik niet alleen zonder vast werk, maar ook zonder lief. Ik typ mijn gegevens in, reken online een paar tientjes af en voila, over een paar weken zit ik weer in Italië. Om te schrijven aan mijn boek. Waar ik in oktober mee was begonnen.

Acht uur. De kat snort oorverdovend. Ze vindt het reuze gezellig dat ik nu weer alleen op de bank zit. Ze aast op mijn inmiddels lege bord. Op de buis flitsen de meest schitterende mensen voorbij. Die al even flitsende tafels dekken. Ondertussen lees ik op Twitter tien tips over hoe je onder het kerstdiner bij je schoonouders uit kunt komen. Dat hoeft dus ook niet meer. Weer een zorg minder.

Maar zo'n zaterdag zonder kinders, zonder lief en zonder komend bezoek waar ik me voor in de keuken uit zou moeten sloven, is wel wat magertjes voor een sociaal beestje als ik. Zelfs de bovenburen hebben bezoek. Aan het volume te horen vloeit de drank rijkelijk. Ik heb niks in huis. Dat krijg je er van als je zelf niet even naar de winkel loopt. Ik google naar plekken om te dansen. Mijn favoriete 'bejaardendisco' blijkt open te zijn. Vlug hijs ik me in wat kerstigs en vis mijn noodbrilletje uit de la. Gelukkig heb ik ook nog wat contant geld.

Maar ik twijfel. Naast 'geopend' zie ik namelijk geen details. Even navragen in de groepsapp met de andere dans-Mariekes is ook zo wat. Net nu iedereen gezellig onder de kerstboom zit te zingen. Eerlijk gezegd heb ik ook niet veel zin om een half uur naar de stad te fietsen. Ook al is het weer nog zo zacht. Wat is er zieliger dan een uitgedoste dame die alleen naar de stad fietst en daar een dichte deur vindt? Ook in de salsadanstent zal ik me, ondanks de stoerestukjes die ik hier plaatste, vast een overjarige zielepiet gaan voelen.

Ik trek mijn jas uit, draai de verwarming weer aan, zet mijn goede bril op en ga doen wat ik het allerliefste doe. Schrijven.

De kat is blij dat ik thuis blijf.

---------------------

Wie meer van mij wil lezen en het een hartje waard vindt Of, voor de (mede-) facebooklozen, een reactie wil achterlaten: Hier staat mijn inzending voor de schrijfwedstrijd 'Het hemd van de boshoer.' (er is ook een publiekjsprijs)

En hier een kort stukje uit de Groninger krant: 'Ik wil iemand van hier'

Veel leesplezier en fijne feestdagen!

Met dank aan onze gastblogster. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com